Η αγωνιστική επιρροή του Μέσσι στις ομάδες του και το "πρέπει" της Αργεντινής.
Με αφορμή τον τελευταίο αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Σεβίλλη και την ισοφάριση στο φινάλε για την ομάδα της Βαρκελώνης από τον Λιονέλ Μέσσι νομίζω πείστηκε και ο τελευταίος άνθρωπος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, εάν δεν το είχε κάνει ήδη βέβαια, για το πόσο καθοριστικός είναι ο Μέσσι στο παιχνίδι της κάθε του ομάδας. Τα αποτελέσματα αυτού του γεγονότος είναι σε κάθε περίπτωση πέρα για πέρα θετικά για την ομάδα της Μπαρτσελόνα, τι γίνεται όμως με αυτήν της ομάδας της Αργεντινής;
Η Μπαρτσελόνα έχει προσαρμόσει το παιχνίδι της τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά σε μεγάλο βαθμό στην παρουσία του Μέσσι όλα αυτά τα χρόνια. Ο Αργεντίνος σταρ τακτικά έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο που για να μπορέσει η ομάδα να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα του οφείλει να κάνει κάποιες τακτικές προσαρμογές. Όταν η ομάδα αγωνιζόταν τα προηγούμενα χρόνια με τριάδα στα χαφ και ο Μέσσι έπαιζε , θεωρητικά έστω, σαν δεξί εξτρέμ δημιουργούσε μία ανισορροπία ως προς το ποιος θα ελέγχει τα ανεβάσματα του αριστερού αντίπαλου μπακ για παράδειγμα. Εκεί χρειαζόταν μία προσαρμογή όπως το να βγεί το δεξί εσωτερικό χαφ , όπως ο Ράκιτιτς, και ουσιαστικά αμυντικά να δημιουργηθεί ένα 4-4-2.
Αυτό είναι ένα απλό και χαρακτηριστικό παράδειγμα για να αντιληφθεί κανείς την τακτική πολυπλοκότητα που έχει ο Μέσσι σαν παίκτης. Το πόσο κομβική είναι η παρουσία του θα μπορούσε κανείς να την διακρίνει σε τρεις βασικούς τομείς. Τόσο στην Μπαρτσελόνα όσο και στην Αργεντινή.
1) Τον τρόπο που τον εκμεταλλεύεται η ομάδα όταν έχει ο Μέσσι την μπάλα
Η Μπαρτσελόνα το πόσο εξαρτημένη είναι αγωνιστικά από τον Μέσσι φαίνεται από τον τρόπο που αγωνίζεται όταν λείπει αυτός. Κάποιες χαρακτηριστικές ενέργειες όπως του Άλμπα όταν βγαίνει από αριστερά και ψάχνει πάσα στο ύψος του πέναλτι στο πρώτο δοκάρι που είναι ο χώρος που κινείται ο Μέσσι ή το εκρηκτικό ένα - δύο που ψάχνει ο Σουάρεζ όταν έχει βάλει πλάτη τον αμυντικό κάτι που κάνει κατά κόρον με τον Λέο. Η ομάδα της Βαρκελώνης έχει βρει τον τρόπο να χρησιμοποιεί εξαιρετικά τον Αργεντίνο σε αυτόν τον τομέα.
Από την άλλη η Εθνική Αργεντινής ενώ κάθε προπονητής φαίνεται να ψάχνει να βρει λύσεις ακριβώς για αυτό, δεν μπορεί να το κάνει επιτυχημένα . Γιατί ο Μέσσι όσο καλός παίκτης και να είναι δεν μπορεί να πάρει την μπάλα από την άμυνα και να περάσει όλη την ομάδα για να γίνει απειλητικός. Πρέπει ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας να του διαμορφώσει τις προϋποθέσεις.
2) Τον τρόπο που τον εκμεταλλεύεται η ομάδα όταν ο Μέσσι δεν έχει την μπάλα
Ένας παίκτης με την επιρροή του Μέσσι είναι λογικό να αντιμετωπίζεται και με την ανάλογη προσοχή από τους αντιπάλους προπονητές. Έχουμε δει τακτικές αντιμετωπίσεις με man to man , δηλαδή έναν παίκτη να ακολουθεί σε κάθε κίνηση τον Μέσσι, έχουμε δει την άμυνα να προσαρμόζεται πάνω του με οδηγία να κόψουν τις πάσες προς αυτόν, έχουμε δει και παγίδες με διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα.
Καταλαβαίνει κανείς με αυτόν τον τρόπο ότι η ομάδα αποκτά πλεονέκτημα που δίνεται η δυνατότητα να το εκμεταλλευτούν οι υπόλοιποι παίκτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι το πρώτο γκολ που πέτυχε η Μπαρτσελόνα εναντίον της Ρεάλ στο 0-3 τον Δεκέμβριο του 2017, όπου ο Ράκιτιτς διέσχισε ανενόχλητος το κέντρο και δεν βγήκε πάνω του ο Κόβασιτς γιατί είχε μείνει πάνω στον Μέσσι μην θέλοντας να πάρει μπάλα.
Στην Εθνική αργεντινής παρατηρούνται ακόμα μεγαλύτερες προσαρμογές των αντιπάλων στον Μέσσι, όμως οι συμπαίκτες του δεν καταφέρνουν να εκμεταλλευτούν αυτό το πλεονέκτημα στον ίδιο βαθμό με την Μπαρτσελόνα.
3) Την ψυχολογική ώθηση που δίνει στους συμπαίκτες του με το παιχνίδι του
Ο Μέσσι ούτε είναι ούτε και πρόκειται να γίνει ηγετική φυσιογνωμία του στυλ του Πουγιόλ. Ηγείται της ομάδας μέσα στον αγωνιστικό χώρο με το παιχνίδι του και εμπνέει ,τόσο με την στάση του προς αντιπάλους και διαιτητές όσο και με τον τρόπο που αγωνίζεται , τους συμπαίκτες του. Δεν ξέρω αν είναι αύρα, ψυχολογική ανάταση ή ακλόνητη πίστη από τους συμπαίκτες του για τις δυνατότητες του αλλά όταν μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο βελτιώνει την απόδοση όλων. Και αυτό συμβαίνει τόσο στην Μπαρτσελόνα όσο και στην Αργεντινή.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η Αργεντινή αν δεν θέλει να πετάξει ένα ακόμη Μουντιάλ ,και από ότι φαίνεται από τα λόγια του το τελευταίο του Μέσσι, έχει μπροστά της δύο δρόμους και λίγο χρόνο.
Ο πρώτος είναι να αναπτύξει την δικιά της αγωνιστική ταυτότητα και τακτική προσέγγιση προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί όλα τα ατού της, φυσικά συνοδευόμενο από μια αφύπνιση της ομάδος και τόνωση της ψυχολογίας κάθε παίκτη της ξεχωριστά. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος αλλά σε τέτοιο επίπεδο οι παίκτες διευκολύνουν την κατάσταση.
Ο δεύτερος είναι να βασιστεί στο πολύ επιτυχημένο μοντέλο της Μπαρτσελόνα και να υιοθετήσει τον τρόπο παιχνιδιού της επιλέγοντας να στελεχώσει και την εντεκάδα από πρόσωπα με τέτοιο τρόπο ώστε να ανταποκρίνονται στον ρόλο που έχουν εκείνοι της ομάδας της Βαρκελώνης. Είναι μία φιλοσοφία που διαχειρίστηκε έξυπνα ο Λεβ και έφερε μεγάλες επιτυχίες, δηλαδή βάσιζε το παιχνίδι της εθνικής του σε επιτυχημένα μοντέλα συλλόγων. Τώρα το πόσο εύκολο είναι να μεταλαμπαδευτεί ο τρόπος παιχνιδιού της Μπαρτσελόνα είναι ένα άλλο ζητούμενο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως και οι δύο ομάδες, Μπαρτσελόνα Εθνική Αργεντινής, πρέπει κάποια στιγμή να βρουν τρόπο να «απογαλακτιστούν» από τον Αργεντίνο σούπερ σταρ.
Περπερίδης Βαγγέλης