Αυτή η Παρί είναι δείγμα προβληματισμού ή αισιοδοξίας για το ποδόσφαιρο;
Ζούμε σε ένα κόσμο που όλα γύρω μας αλλάζουν. Η κοινωνία, η οικονομία, οι άνθρωποι. Δεν γίνεται λοιπόν να μην επηρεαστεί το ποδόσφαιρο από αυτό. Και αυτό γιατί είναι μία από τις δημοφιλέστερες ασχολίες του ανθρώπου και η απήχηση του επηρεάζει και μορφές της κοινωνίας μας. Η χώρα μας φροντίζει πάντα να μας το υπενθυμίζει αυτό. Σε αυτήν την μεταβατική περίοδο του ποδοσφαίρου προεξέχουσα θέση έχει η περίπτωση της Παρί και αυτό γιατί βρισκόμαστε σε μία περίοδο ποδοσφαιρικής υπεραξίας.
Την Τρίτη 6 / 03 η Paris Saint Germain αποχαιρέτησε την διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ με μία αποκαρδιωτική θα έλεγε κανείς εμφάνιση κυρίως λόγου του γεγονότος ότι δεν έδειξε σε κανένα σημείο του αγώνα να πιστεύει ότι μπορεί να πάρει την πρόκριση. Είχε στην διάθεση της όλα τα υπερόπλα της (πλην του Νευμάρ και του Κουρζάβα) αλλά η εικόνα της στο γήπεδο ήταν μίας ομάδας νευρικής, ασύνδετης και χωρίς μέταλλο.
Μία ακόμη χρονιά στο champions league με τόσα όνειρα, τόσους στόχους, τόσα χρήματα ξοδεμένα σε μεταγραφές αλλά έναν πρόωρο αποκλεισμό στους 16. Πέρυσι είχε δεκτεί τον ταπεινωτικό αποκλεισμό λόγω της ανεπανάληπτης ανατροπής της Μπαρτσελόνα. Πείσμωσε, ενισχύθηκε με παίκτες τεράστιας κλάσης αλλά και αυτό δεν ήταν αρκετό.
Η κατάσταση αυτή εγείρει τον προβληματισμό πολλών ως προς το τι άλλο μπορεί να κάνει μία ομάδα για να γνωρίσει επιτυχίες. Τι είναι αυτό που δεν έκανε η Παρί ή έστω δεν το έκανε καλά; Ήταν λάθος η μεταγραφή του Νευμάρ; Είναι λίγος σαν προπονητής ο Έμερι; Μήπως δεν έχει βάθος στο ρόστερ της;
Ίσως να μην είναι τίποτα αυτά, ίσως να ναι και συνδυασμός όλων αυτών. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι εάν θέλει να γνωρίσει μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες πρέπει αύριο κιόλας να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να αποκτήσει μέταλλο σαν ομάδα, χαρακτήρα και αγωνιστική ταυτότητα καθώς η φανέλα ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιποβαρής. Και αυτό θα αλλάξει μόνο εάν έρθουν επιτυχίες. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να είναι η έλευση ενός προπονητή που θα καταφέρει να πείσει - επιβάλλει σε όλους αυτούς τους αστέρες να παίζουν για την ομάδα, η αναδιαμόρφωση κομματιών του ρόστερ και ίσως κάποιες εσωτερικές αλλαγές που μόνο οι άνθρωποι της Παρί γνωρίζουν.
Αυτές οι απάντήσεις απασχολούν ένα κομμάτι της ποδοσφαιρικής κοινωνίας καθώς υπάρχει και ένα άλλο που ικανοποιείται από αυτήν την εξέλιξη. Και όχι δεν μιλάω για φίλους της Ρεάλ αλλά γενικότερα ποδοσφαιρόφιλους που βλέποντας το ποδόσφαιρο να έχει χάσει την αυθεντικότητα του, ίσως να μην είναι πλέον το ποδόσφαιρο που αγάπησαν γιατί η δημοτικότητα του δεν του έκανε απαραίτητα καλό, η περίπτωση της Παρί δημιουργεί μία ένδειξη αισιοδοξίας. Και αυτό γιατί βλέπουν ότι οι επιτυχίες δεν εξάγοράζονται, ότι όσα λεφτά και να ξοδέψει κάποιος, το να φτιάξει «ομάδα» είναι διαφορετικό ζήτημα. Γιατί η φανέλα, ο χαρακτήρας μίας ομάδας διαμορφώνονται με τον χρόνο και παίζουν ακόμα και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο σημαντικό ρόλο.
Δεν είναι άνθρωποι κακόψυχοι ή κομπλεξικοί ή άτομα που ικανοποιούνται με τις αποτυχίες των άλλων αλλά άνθρωποι που αγάπησαν ένα άλλο ποδόσφαιρο και η περίπτωση αυτή διατηρεί την ελπίδα του ποδοσφαιρικού ρομαντισμού μέσα τους.